Botdichtheid (osteoporose)

De botdichtheid wordt in de reguliere geneeskunde gemeten met een röntgenfoto en met een DXA-apparaat, waarbij met een lage dosis röntgenstraling de dichtheid wordt bepaald. De dichtheid van het bot (de botmassa) kan op een betrouwbare manier worden gemeten op verschillende plaatsen in het skelet. Meestal worden de heup en de lendenwervels (LWK) gemeten. Voor een foto van het apparaat, zie hieronder bij Broze botten.

Met een botdichtheidmeter meet men dus eigenlijk de kans op een breuk. Of er daadwerkelijk een botbreuk of wervelinzakking optreedt is niet te voorspellen.

Er bestaat ook een ultrasone botdichtheidmeter voor het bepalen van de botdichtheid. Met hoge tonen, die niet door het oor kunnen worden waargenomen, wordt de botdichtheid van het hielbeen gemeten. Deze meting duurt ca. 10 minuten.(foto onder)

De Wetenschappelijke Raad van de Osteoporose Stichting beoordeelt metingen van de hiel en de vinger niet betrouwbaar in de praktijk. De vinger- en hielmetingen geven veel vals positieve en vals negatieve uitslagen bij de diagnose osteopenie / lage botmassa. Alleen als iemand echt heel erg laag zit bij de vinger- of hielmetingen zal een echte DXA deze diagnose waarschijnlijk bevestigen. Veel mensen worden met hiel- en vingermetingen dus ten onrechte worden bang gemaakt of ten onrechte worden gerustgesteld!

Tegenwoordig zijn er helaas steeds meer commerciële organisaties die zogenaamd botdichtheidsonderzoek doen middels een hiel- of vingermeting. Deze organisaties geven vaak adviezen om hun eigen dure voedingssupplementen te gebruiken ter voorkoming van botontkalking of het instandhouden van uw botmassa. De wetenschappelijke onderbouwing voor het effect van deze middelen is er in de meeste gevallen niet.