In Memoriam Terese Grassi

In Memoriam
Op 20 juli 2010 is Terese overleden. Hoewel ik er al mee rekening had gehouden schrok ik toch van het bericht. Ze hoorde zo bij onze beweging. Een activiste die meedeed met iedere actie, als haar ziekte het maar enigszins toeliet. Daarbij toonde ze niet bang uitgevallen te zijn. Voor de dieren had ze alles over.

Ze was een vaste kracht, je kon op haar rekenen. Van zulke mensen zijn er niet veel – dat maakt het gemis extra verdrietig.

Ik heb haar niet heel goed gekend. De ziekte was al ver gevorderd toen ik haar leerde kennen. Dat was alweer jaren geleden op een zomers terras in het Vondelpark, waar we hadden afgesproken om persoonlijk kennis te maken.

De meeste indruk op mij maakte ze tijdens de hoorzitting-biotechnologie in Den Haag d.d. 24-11-2005. Daar liet ze luid en duidelijk weten aan de aanvrager voor een dierproefvergunning, dr. Krimpenfort van het Nederlands Kankerinstituut, aan de aanwezige ambtelijke LNV-Hagenezen, en aan de andere aanwezigen dat ze aan kanker leed en dat ze NIET wilde dat voor dierproeven vergunning verleend zou worden.

Ze herhaalde dit standpunt tijdens de discussie over dierproeven in maart 2008 in het tv-programma Rondom Tien. Je kunt haar op de video daarvan nu nog sprekend zien.

Ik kwam haar ook bij verschillende andere demo’s tegen, o.a. voor het beruchte Primatencentrum in Rijswijk (BPRC). Ze was als het ware een wandelende aanklacht tegen de stand van de inwendige geneeskunde en zijn dierproeven.

Terese hield me op de hoogte van haar reisjes naar Sicilië en naar New York. En hoe ziek ze daarvan was. Toen ik steeds minder mails van haar kreeg, begreep ik dat het afliep. Op het laatst van haar leven verhuisde ze nog - met al haar katten - van de eerste etage aan de Postjesweg in Amsterdam naar een naburige benedenwoning. Daar is ze nu overleden, 41 jaar oud.

Ik hoop dat ze troost heeft kunnen vinden in de zekerheid dat wij haar strijd voor de bevrijding van de dieren zullen voortzetten.

Uitvaart
Gisteren hebben we Terese de laatste eer bewezen.

Om op tijd te zijn moest ik onderweg wel even gas bijgeven, wat me de vraag van de verkeersagent in herinnering bracht: “Bent u op weg naar uw begrafenis?” Deze keer was ik inderdaad op weg naar het crematorium.

Er waren naar (ruwe) schatting zo’n zeventig mensen gekomen, onder wie zeven activisten. Vier van de Amsterdamse kern van Proefdiervrij, twee van Respect voor Dieren, en ikzelf. Mieke Lehman en ik mochten als vertegenwoordigers van de dieren enkele woorden spreken, echter op verzoek van moeder ’niet spiritueel’. Dat vond ik wat vreemd aangezien ik de indruk kreeg dat er veel Jehova’s Getuigen aanwezig waren. Gelukkig bleken zowel Mieke als ik geen last te hebben van spiritualiteit.

Terese was opgebaard in een witte rieten kist, gesierd door bloemstukken. Er werden tijdens de hele plechtigheid 41 foto’s uit haar leven vertoond, voor ieder levensjaar een. Je zag haar daarop vanaf baby tot deze tijd; er waren heel mooie en vrolijke bij.

De muziek was vreselijk (house).

Moeder las een korte afscheidsbrief van Terese voor. Zo’n vijftien jaar heeft ze met de ziekte rondgelopen. Intussen kwam ze de ware (ge)liefde niet tegen. Ze verzocht iedereen vegetariër te willen worden, voor de dieren. Tenslotte vroeg ze goed te willen zorgen voor haar poezen die ze achter moest laten.

Het was een korte emotionele bijeenkomst. Wat je mist bij een crematie is de gang naar het graf, die de plechtigheid een extra accent geeft. Daarnaast biedt hij gelegenheid de opgedane emoties wat lucht te geven.

Onvergetelijke Terese, veel dank. Rust zacht.

v.l. n.r. vader, moeder, neefje, broer, nichtje, broer, schoonzus