Dierproeven en Ellen ter Gast

En toen was er Ellen ter Gast (foto), een goede bekende van Erno Eskens - de man die zo'n hekel heeft aan het dieractivisme.
Ik was haar uit het oog verloren sinds ze enige jaren geleden pleitte voor de oprichting van een standbeeld voor ‘het proefdier’. Maar ze blijkt nog steeds actief op dierproefgebied, blijkend uit twee artikelen in de reeks Dierproeven, uitgave van de Ned. Ver. van Dierexperimentencommissies.

Over haar verdediging van dierexperimenten ten gunste van leefstijlgerelateerde aandoeningen hebben we het al eens gehad. (‘het snacbarvarken‘)

Maar nu duikt ze ook ineens op in het jaarverslag van de Commissie Biotechnologie bij Dieren (CBD). Ze blijkt inmiddels zo 'prominent' te zijn dat ze op het symposium van 13 november 2009 een verhaaltje mocht houden. Daarover hieronder meer.

Ter Gast lift inmiddels op verschillende manieren mee met de proefdierindustrie. Daartoe heeft ze een clubje opgericht met de wervende naam RTODTO – geen afkorting maar een naam!
Zijzelf werkt daarvoor als ‘adviseur’.

Een heel druk moedertje, want ze laat er zich ook graag op voorstaan moeder van een gezin te zijn.

Op grond van de genoemde artikelen lijkt me duidelijk dat ze aan de verkeerde kant staat. Wat ze doet zijn niet meer dan pogingen tot rechtvaardiging van dierproeven.

De allereerste aanwijzing was het voorgestelde ‘standbeeld’ voor het proefdier. Beetje het idee van het monument voor de onbekende soldaat. In dit geval: 'gesneuveld voor wetenschap en vaderland'.

Een standbeeld voor (slachtoffers van) opzettelijke mishandeling en moord.
Je moet een lugubere geest hebben om zoiets te bedenken.
Wel heel erg RTODTO, dat wel.

***

De tweede aanwijzing dat ze aan de verkeerde kant staat, was de uitnodiging te spreken op het CBD-symposium in november. Zo iemand wordt natuurlijk eerst wel even gescreend.
De titel van haar verhaaltje daar luidt: ‘De “bedenkelijkheid” van proefdieronderzoek’.
“Bedenkelijkheid” tussen aanhalingstekens. - Niet echt bedenkelijk dus.

Om een idee te krijgen van haar redeneertrant het volgende citaat uit die tekst:

Waarom is de muis zo belangrijk, wat is de relatie tussen de mens en de muis? We lijken erg op elkaar en dat is de reden waarom we muizen gebruiken als 'stand-in' voor onszelf.
De muis is dan de mens, maar het voordeel is dat de muis ook weer niet de mens is. De muis valt onder andere wetten en regels, waardoor we met de muis kunnen doen wat we niet met onszelf kunnen doen.
Dit is een paradox: we kunnen de mens niet gebruiken want dit is onethisch, maar waarom gebruiken we dan de muis, omdat de muis op ons lijkt.
Maar is het dan niet ook onethisch om op de muis te testen?
Het verschil tussen de muis en mens is echter ook nadelig, de muis heeft het immuunsysteem van een muis, wat we nodig hebben is een muis met een menselijk immuunsysteem.

Ik moet zeggen dat ik wel eens beter Nederlands gelezen heb. IK kan hier in ieder geval geen touw aan vastknopen.

***

Het ‘feest der herkenning’ deed zich voor bij de direct daarop volgende passage:

Het meest extreme voorbeeld dat ik ben tegengekomen in mijn studie naar biotech-muizen is een advertentie in de NRC van het AMC. In de advertentie stond een afbeelding van een donker jongetje met een witte muis waaronder de volgende tekst stond: ''Als we een muis in een mens moeten veranderen om aids te genezen doen we dat."
Ik heb de mensen achter de advertentie gebeld met de vraag wat voor reacties ze hadden gehad. Er was eigenlijk alleen een reactie, van geloof ik de Natuurwetpartij, betreft de reclamecode gekomen, omdat de advertentie onterecht suggereert dat er een geneesmiddel gaat komen.
Via de reclamecodewet is dit aangepakt. Terwijl ik de suggestie dat je een muis in een mens kunt veranderen een nogal boude bewering vond, is hier blijkbaar verder niemand over gevallen. Wat typerend is voor het feit dat het publieke debat afwezig is.

Een echt ‘feest’ is dit weerzien bepaald niet. Mevrouw was blijkbaar te beroerd om de klacht te lezen alsmede het oordeel van de Reclamecodecommissie. ‘Boude bewering’ is toch wel het minste wat je op de advertentie kunt aanmerken. (De RCC dacht er nochtans anders over.)

***

Tenslotte citeer ik nog een verklaring die Ter Gast geeft voor het feit dat er geen discussie over dierproeven plaatsvindt – waar ze op zichzelf gelijk in heeft. Ze zegt: ‘De meeste mensen die in laboratoria werken durven er ook niet over te praten, uit angst voor dieractivisme.’

Dat zie ik anders.

Deze mensen komen er liever niet voor uit omdat hun geweten dat tegenhoudt.

En omdat ze maatschappelijk liever niet met de nek aangezien worden. Het is smerig werk dat ze doen en dat WETEN ze.

Het dieractivisme is een makkelijk en laf excuus om dierproeven te doen, achter hoge muren.

En om af te zien van iedere transparantie.