De verboden vrucht

We waren net met de honden in het bos aangekomen toen er voor ons een man op de fiets stopte. Hij had een grote grijze hond aangelijnd bij zich, van een soort dat mij geheel onbekend voorkwam. Een bijzonder dier, beetje model Afghaanse windhond. Hij was niet agressief, blafte niet.

De man sprak ons aan over de loslopende honden: die mochten namelijk wel loslopen aan de westzijde maar niet aan de oostzijde van het terrein. Hij vertelde dat hij bij Staatsbosbeheer werkte en dat overtreding 60 euro per hond zou zijn. Op onze vraag naar zijn soort hond antwoordde hij dat het een Ierse wolfshond was. (foto)
Daarna fietste hij weer rustig verder; hij was niet in uniform en wij gingen ervan uit dat het een toevallige ontmoeting betrof met iemand die alleen even zijn hond uitliet.

En zoals dat gaat: verboden vruchten smaken het lekkerst, en wij sloegen dus na enige tijd af naar de verboden zijde van het terrein. Het was er erg stil. De honden genoten met volle teugen, en gedroegen zich netjes, d.w.z. dat ze geen wild opjoegen.

We hadden ons nog maar net op een bankje geïnstalleerd toen we ineens, uit het niets, de stem van onze vriend de burger-boswachter hoorden, die luid en duidelijk uitsprak dat hij twee honden gezien had die niet aangelijnd waren en dat hij een bekeuring zou uitschrijven. Blijkbaar had de speurneus ons gevolgd. We konden er niets tegenin brengen en de man begon aan zijn karwei: het uitschrijven van een bon. Fiets neerzetten, hond vastbinden, pen en papier pakken. Zichzelf legitimeren en naar onze legitimatie vragen.

Als het hierbij gebleven was had ik dit niet opgeschreven.

Het eigenaardige was dat de man zelf met de situatie in zijn maag leek te zitten. Ik kon hem in ieder geval niet plaatsen. Misschien was het omdat hijzelf duidelijk een echte hondenliefhebber was. Misschien ook geneerde hij zich voor zijn gluiperige gedrag. Daarbij had hij een keurige stem: geen gewone boevenvanger. Hij kon maar niet begrijpen wat wij gedaan hadden: hij had ons nog zo gewaarschuwd. Het ging om de bescherming van reekalfjes. Als stoute kinderen zaten we te luisteren naar ’s meesters vermaan, dat we gelaten over ons heen lieten komen. Misschien hielp dat want, zei hij, hij zou een bekeuring voor 1 hond uitschrijven in plaats van 2. Maar we waren er nog niet vanaf want ‘voor het formulier’ moest hij weten waarom wij het gedaan hadden. Pfff, je zou het er warm van krijgen. En dat allemaal voor de somma van 60 euro. Nou ja, antwoordden we, voor het plezier van deze stadse honden. Uiteindelijk kregen we een kopie-bon en stapte hij op. De rust keerde weer.