Proefdieren en Netty (1)

In de geschiedenis van de strijd tegen de dierproeven heeft Netty zich onsterfelijk gemaakt, naar keuze: onsterfelijk geblameerd.

Niemand zou ooit van Netty gehoord hebben als zij niet toevallig directeur geworden was van de Sophia Vereeniging in Amsterdam. Dit is een clubje van om en nabij de 1.000 leden, dat zich vooral bezighoudt met het welzijn van gezelschapsdieren. Hoe Netty daar - als vertaalster - aan de leiding kwam weet ik niet; de geschiedenis van deze organisatie moet nog geschreven worden.
Let wel: de Duitse Sophia was, als eerste echtgenote van koning Willem III, van 1849 tot haar overlijden in 1877 koningin der Nederlanden. Aan haar ontleent de Vereeniging haar naam.

Het bijzondere van deze heel kleine Sophiavereniging is haar vermogenspositie. Die is nog steeds heel goed, zie de jaarverslagen hier.
Je kunt je erover verbazen dat deze organisatie haar zetel in Amsterdam heeft; ze heeft meer de chic van de Residentie. De dubbele naam die Netty zich verworven heeft – Van Lookeren Campagne - past mooi in dit plaatje. Daarbij houdt zij erg van ‘niveau’ en van ‘beschaafd’. Heel Haags allemaal.

Het was deze combinatie: directeur, een vermogende achterban en een incompetent bestuur, die het Netty mogelijk maakte haar historische daad te stellen. Ze is nu een jaar of zes weg bij de club en de huidige directeur is weer snel teruggekeerd tot de traditionele bemoeienis met de gezelschapsdieren; heeft totaal afscheid genomen van de proefdieren en men wil daar ook niet graag herinnerd worden aan dit verleden.

Intussen mag Netty de leeftijd der zeer sterken bereikt hebben, ze is onveranderlijk actief, en niet alleen in de dierproefwereld. Zo zat ze bijv. haast vanzelfsprekend in de ledenraad van LLink. Nog steeds verschijnen er van tijd tot tijd ingezonden brieven van haar in kranten en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat bij lezing ervan de haren me doorgaans te berge rijzen.

Recent publiceerde ze twee brochures, hieronder besproken. Die zijn ook de aanleiding tot deze tekst.

Haar historische optreden is goed gedocumenteerd in het fraaie boek van Patrick Meershoek, De slag om de chimpansees. Dit zijn de chimpansees van het BPRC, het beruchte grote primatencentrum in Rijswijk. Ik ga deze geschiedenis niet navertellen, haal alleen een paar hoofdzaken aan.

Het boek van Meershoek geeft ook een goed beeld van verschillende dierenbeschermingsorganisaties alsmede van de machinaties ten departemente. Verschenen in 2005 zijn verschillende hoofdpersonen nog steeds actief.

Het verhaal heeft overeenkomsten met de geschiedenis van de stier Herman.

(wordt vervolgd)